«قاسم زارع» بازيگر تئاتر و سينما:

سخت ترين بازي، بازي نكردن است

من از سينمايي كه راه و چاه را نشان مي دهد، خوشم نمي آيد.

    «قاسم زارع» بازيگر فيلم هاي «آژانس شيشه اي»، «جايي براي زندگي» و «پيك نيك درميدان جنگ» و ... در گفتگو با سايت سينمايي سوره درخصوص ديدگاهي كه به عنوان يك بازيگر به سينماي فعلي دارد، گفت:
    - من يك سري فيلم هي خوب را پيگيري مي كنم و علاقمند به نوع سينماي بدنه و متعلق به مردم هستم. فيلم بايد براي مردم باشد. بايد مردم را به سينما بكشانيم. به عنوان هنرمند معتقدم وظيفه مان چند وجه دارد؛ اما كليت كار ما همان سينماست. بايد مردم را به سينما بياوريم، سرگرم كنيم، آموزش بدهيم و نهايتاً نقد كنيم. من از سينمايي كه راه و چاه نشان مي دهد خوشم نمي آيد. بلكه بايد راه را در غالب طرح موضوع درهر غالب ارائه كرد، اگر مجموعه فوق را بتوانيم ارائه كنيم، مي گوييم هنرمند هستيم، فيلمسازيم ژانر تفريحي و آموزشي مهمترين ژانر است نه آنكه راه و چاه و فتوا بدهيم بايد درك كرد و نقد را نشان داد. اگر كسي اين اعمال را انجام داد، هنرمند قابلي است. بايد دركار جسارت داشت من شخصاً آژانس شيشه اي را جسور و خوب مي دانم.
    اين روزها بحث «ايده آل ها» و هنرمند ايده آل بازار گرمي دارد، در اين باره چه نظري داريد؟ البته از ديدگاه يك بازيگر سينما نظرتان را بفرماييد؟
    - هنرمند ايده آل من جسور، نقاد، عاشق، داننده كار و نقدپذير است؛ اما سال ها در حيطه بازيگري منتقدي نديده ام. جاي نقد بازيگري خالي است. من در هر دو نقش خاصي كه كار كردم و در هر دو افسر بودم يك جور رفتار نمي كنم؛ اما كس حساسيت نقادانه به خرج نمي دهد. در «آواز قو» و «موج مرده» يكي نيستم؛ اما شباهت نقش دارم؛ هيچ كس توجه چنداني نمي كند. نوع بازي يكي نيست.
    درست است؛ اما در همان آژانس شيشه اي چند سبك بازيگري وجود داشت كه مثل همه فيلم هاي ايراني كليت سبك كارگردان و بازيگران را دستخوش سئوال مي كرد. مثلاً محمد حاتمي تئاتري بود، پرويز پرستويي و شما از يك طيف خاص بوديد، رضا كيانيان طوري ديگر ايفاي نقش مي كرد و خلاصه در يك روند هم گونه اي مستندنمايي به چشم مي خورد!
    - درست گفتيد. اين ايراد وارد است. من هم بحثم اين است كه چطور اين تشخيص عمومي نمي شود و نقد بازيگري نداريم. اگر بازيگري متهم به كليشه مي شود براي اين است كه نقد بازيگري نداريم.
    بله! مثلاً از استاد بازيگري تئاتر كه بازيگران بزرگ سينما را مي سازند از ماير هولد تا استدلا آدلر و تا «لي استراسبرگ» و مكاتب بازيگري و تكنيك يا متد در عالم بازيگري ما دركليت خبري نيست.
    - دقيقاً! من شخصاً از تئاتر آمده ام. اگر بحث تخصصي بازيگري به همين شيوه مطرح شود كه نمي شود؛ خوب است،چون اهلش سكوت كرده اند. من به جزئيات و لحظه به لحظه نقش نمي انديشم، صادقانه بگويم من در چارچوب نقش جاري مي شوم. آل پاچينو را دوست دارم چون مي گويد: سخت ترين بازي، بازي نكردن است.
    اما متأسفانه هيچ مجله و نشريه تخصصي نقد بازيگري در عمل نمي بينم. به خاطر همين هم در مورد فلان خانم و آقا هيچ نظري نمي توانم بدهم و نخواهم داد؛ اما دوست دارم كه نقد بازيگري به سرانجام برسد.
انتهای پیام /