گزارش اولين نشست هنر و امنيت در ناجي هنر

حسن هدايت: با حضور يك پليس، «سينماي پليسي» به وجود نمي‌آيد

كارگردان مجموعه پليسي «كارآگاه» گفت: سينماي پليسي مانند هر سينماي ديگري داراي پوسته و عمق است. ما شايد پوسته را داشته باشيم ولي كمتر صاحب عمق هستيم، بنابر اين صرفا با حضور يك پليس، سينماي پليسي درست نمي‌شود.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، نشست آسيب شناسي سينماي پليسي در سينما و تلويزيون، با حضور مينو فرشچي، حسن هدايت، فريدون فرهودي، محمدهادي كريمي و مسعود فراستي در مؤسسه ناجي‌هنر برگزار شد.
    بنا بر اين گزارش، در اين نشست، فريدون فرهودي(فيلمنامه‌نويس) گفت: به نظر من سينماي پليسي هم (مانند گونه‌‌هاي ديگر سينمايي كه كار مي‌كنيم) زماني قابل تعريف است كه آن نوع يا جنس كاري كه مرسوم است، در سينما قابل اتفاق باشد.
    وي افزود: از نظر من اگر سينماي پليسي را در حد استفاده از پليس در يك اثر نمايشي را درنظر بگيريم، نمونه يك كار پليسي را در حد يك تيپ قابل ارائه درعرصه نمايش را داريم.
«حسن هدايت» كارگردان «كارآگاه» گفت: سينماي پليسي مانند هر سينماي ديگري داراي پوسته و عمق است. ما شايد پوسته را داشته باشيم ولي كمتر صاحب عمق هستيم، بنابر اين صرفا با حضور يك پليس، سينماي پليسي درست نمي‌شود.
    وي افزود: فيلم‌هاي پليسي ما به دليل اينكه كمتر در عمق فرو مي‌روند،‌ مخاطب جدي ندارند و بيشتر تفنني هستند. حضور پليس به طور علمي در كشور ما به اواخر دوران احمد شاه بر مي‌گردد و ادبيات پليسي هم به شكل مصطلح غربي نداريم. در واقع ادبيات تقليدي و شبه پليسي داريم.
    هدايت ادامه داد: در واقع سينماي پليسي ما از لحاظ دراماتيك نمي‌تواند بر مبناي يك پيشينه دقيق از نظر تاريخي يا ادبيات پليسي كه در غرب به وفور يافت مي‌شود، استوار شود. اين نقص سينماي پليسي ماست كه ژانري را دنبال مي‌كنيم كه در عمل در جامعه ما سابقه كمتري دارد و اين معضلاتي را درست ميكند كه طبيعتا سينما را كمرنگ مي‌كند.
    «مينو فرشچي» در بخش ديگري از اين نشست گفت: به نظر من ما تلاش مي‌كنيم كه سينماي پليسي داشته باشيم. سينماي ما دچار همان گرفتاري سينماي جنگي شده است. همانطور كه نمي‌توانيم تمام حقايق را در مورد يك مرد جنگي به مخاطب بگوئيم، نمي‌توانيم راجع به يك پليس هم تمام حقايق را بگوئيم. بنابراين، مجبوريم آنها را به صورت انسان‌هاي منزه نشان دهيم كه اين براي مخاطب باورپذير نيست. ايرادي كه به سينماي پليسي ما وارد است، ايراد فرهنگي حاكم بر جامعه است. ما آزادي عمل نداريم و اين يكي از معضلاتي است كه باعث مي‌شود افراد نتوانند به يك فيلمنامه خوب و در نتيجه يك فيلم خوب دسترسي پيدا كنند.
    «محمد هادي كريمي» فيلمنامه‌نويس در اين نشست اظهار داشت: سينماي پليسي يا ادبيات پليسي به دو بخش تقسيم مي‌شود. در نگاه اول سينماي پليسي بخشي از يك سينماي روانكاوانه است. سينمايي كه گاه به شكل معما گونه جلوه مي‌كند، در عمق و لايه‌هاي زيرين اين نوع سينما، براي مخاطبي كه فقط جذابيت‌هاي ظاهري را دنبال نمي‌كند، بحث‌هاي روانكاوانه هم مطرح مي‌شود.
    وي ادامه داد: در بخش ديگر سينماي پليسي عمدتا با فيلم‌هاي اكشن روبه رو هستيم. در اين نوع كار، پليس نماينده‌اي از نيروهاي خوب و خير است و مخاطب هم دوست دارد كه نماينده خوبي‌ها پيروز شود.
    كريمي گفت: بخش خصوصي ياراي ساختن فيلمي اكشن كه براي مخاطب جذاب باشد، ندارد. از طرفي بخش دولتي هم فكر مي‌كند اگر فيلم اكشن بسازد كار درجه دو انجام داده است. سينماي پليسي در هر دو شاخه در سطوح اوليه باقي مانده و پتانسيل دارد كه رشد كند ولي عوامل بيروني و داخلي اين توان را گرفته‌اند.
    در ادامه نشست، «مسعود فراستي» گفت: به نظر من، ما سينماي پليسي نداريم بلكه فيلم شبه پليسي داريم. در اين سينما پليس هم به ندرت داريم ولي سينماي پليسي نداريم. دليل اول اين قضيه، وضعيت اجتماعي است. جامعه ما از نظر اقتصادي و اجتماعي به شرايطي نرسيده كه سينماي پليسي داشته باشيم. نهادهاي دولتي و نيمه دولتي آن‌قدر در كار رسانه هنر مميزي مي‌كنند كه نمي‌توانيم يقه پليسي را كه احيانا خيانت كرده است، بگيريم. اين نگاه به پليس يك نگاه كليشه‌اي است. سينما وقتي به وجود مي‌آيد كه بد من وجود داشته باشد، هر قدر بد من پيچيده‌تر و عميق‌تر باشد، قهرمان هم بيشتر رشد مي‌كند. در 70،80 درصد موارد مميزي افراطي و سليقه‌اي و به ضرر اوضاع است. در 20 درصد موارد هم مميزي شخصي است. اين مميزي‌ها متعلق به يك جامعه پيشرفته و در حال رشد نيست.
    وي گفت: اصلا پليس ايراني يعني چه؟ معيار ايراني بودن پليس چيست؟ آيا الگويي براي پليس مدرن ايراني داريم؟ سينماي دولتي بي‌جرات خنثي و بي خطر نمي‌تواند سينماي پليسي داشته باشد.
    «مينو فرشچي» در اين نشست اظهار داشت: فيلمنامه وقتي از دست فيلمنامه‌نويس خارج شود، وارد ميدان مين مي‌شود. نمي‌دانيم كدام قسمت‌ها را از دست مي‌دهد.
    در ادامه «حسن هدايت» گفت: من نيز با سانسور سليقه‌اي كه در خيلي جاها حاكم است، به شدت مخالفم. بايد تعريف دقيقي براي مميزي موجود باشد و شايد نكته بسياري از مشكلات در جامعه فرهنگي ما، مميزي، سليقه‌اي و بي حد و اندازه است. اين مسائل ناشي از نگاه پر سوءظن است و تصور مي شود كه نويسنده به شكل زيركانه مسئله‌اي را مطرح مي كند كه مشكوك است. نكته ديگر اينكه سريال‌هاي پليسي بيشتر يك نوع كاسبي است تا يك سريال فرهنگي . زيرا در انتخاب تهيه كنندگان دقت لازم نمي‌شود.
    «محمد هادي كريمي» در ادامه گفت: مميزي‌ها هميشه «نباشد‌ها» نيست بلكه يك سري افزودني‌هاي مجاز را هم شامل مي‌شود.
    در ادامه «فريدون فرهودي» نيز در مورد تحقيق در عرصه سينماي پليسي گفت: در سينماي پليسي امكان تحقيق بسيار محدود است. دسترسي به پرونده‌ها مشكل و امكان رسمي تحقيق به سادگي وجود ندارد.
    «فرشچي» نيز گفت: به نظر من مقدار زيادي خود فيلمنامه نويس تنبلي مي‌كند. من در تجربه‌اي، مي‌خواستم با آقاي حاتمي‌ كيا فيلمنامه‌اي بنويسم كه نيروي انتظامي با ما بسيار همكاري كرد.
اما «فراستي» گفت: به نظر من امكان اجتماعي تحقيق كم است زيرا دستمزد فيلمنامه‌نويسان بسيار محدود است. وقتي يك سوم حق واقعي هم پرداخت نمي‌شود ، او ديگر نمي‌تواند از يك تيم براي تحقيق استفاده كند. بايد پله پله كار و تلاش كنيم با اين روش صاحب سينماي پليسي نمي‌شويم مگر اينكه جو فعال و شادابي را به وجود بياوريم براي نويسندگان پاتوق هنري ايجاد كنيم. اگر ناجي هنر اين كار را بكند اين قدم اول است.
    اين نشست ها در ساعت 17 روز شنبه 28 مهر ماه با حضور عليرضا رئيسيان ، تهمينه ميلاني ، محمد علي سجادي ، فرزاد موتمن و مسعود فراستي با موضوع آسيب شناسي سينماي پليسي در مصلي امام خميني (ره) ادامه پيدا مي‌كند.
انتهای پیام /