ناصر تقوايي 66 ساله شد

«فيلم‌سازي كه فقط براي گذران زندگي فيلم نساخت»

ناصر تقوايي مي‌گويد: ايران را دوست دارم، براي اين‌كه وطن منست، خوزستان را دوست دارم، براي اين كه ولايت منست، و عاشق آبادان هستم، براي اينكه زادگاه منست.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، كارگردان فيلمهاي «كاغذ بي‌خط »، «اي ايران»، «ناخدا خورشيد» فردا ـ 19 تير ماه ـ 66 ساله مي‌شود، او گفته است: « ... در تابستان سال 1320 خورشيدي، در گرماي جنگ جهانگير دوم، در قلب جنگلي از نخل‌هاي ستبر سبز، در يك روستاي عرب‌نشين زاده شدم. در كودكي يك سياح حرفه‌اي بودم و همراه پدر به دوردست‌ترين بندرهاي درياي جنوب سفر كردم و هركلاس ابتدايي را در شهري و دهكوره‌يي خواندم و هفت سال بعد كه به زادگاه خودم برگشتم در عالم خيال يك سندباد نوجوان بودم. در مدرسه به ادبيات علاقه داشتم، اما رياضي خواندم. در جواني داستان كوتاه مي‌نوشتم و فريفته‌ي شيوه‌هاي نو بودم، اما باز نمي‌دانم چه شد كه از سينما سر درآوردم.
    در اين مسير به آدم‌هاي دانا برخوردم و صحنه‌هاي جالب، ولي زندگي خودم هيچ صحنه‌ جالبي ندارد. تنها شانس من در زندگي شايد اين بوده كه با يك تولد ناخواسته شصت سال تمام مثل يك آدم زيادي در كنار يك ملت كهنسال زندگي كرده‌ام. دوازده داستان كوتاه، سيزده فيلم گزارشي و مستند، سه فيلم كوتاه داستاني، شش فيلم بلند سينمايي و يك مجموعه‌ شانزده ساعته‌ي تلويزيوني در كارنامه‌ من ديده مي‌شود. به اضافه‌ي يك مجموعه‌ عكس و اسلايد از طبيعت و زندگي و فرهنگ اين مرز پرگهر، در هزار و يك نما. با اينهمه از دور تنبل جلوه مي‌كنم. چرا كه در اين ده ساله، به دلايلي كه ناگفتنش بهتر، كارهاي تازه‌ي مرا نه كسي خوانده، نه كسي ديده ... »
    ناصر تقوايي اين مطلب را در كتاب فيلم‌نامه‌ي ساخته‌نشده‌ي «چاي تلخ» نوشته است. او كه در فيلم‌سازي علاوه بر ساخت فيلم كوتاه، فيلم‌هاي بلندي چون «آرامش در حضور ديگران»، «صادق كرده»، «ناخدا خورشيد»، «اي ايران»، «كاغذ بي‌خط» را ساخته است، اين سال‌هاي اخير بعد از متوقف شدن دو فيلم «زنگي و رومي» و «چاي تلخ» مستند كوتاه «تمرين آخر» را درباره‌ تعزيه ساخته است.
    و سال 1383؛ شوراي ارزشيابي هنرمندان، مدرك درجه يك هنري كشور (معادل دكترا) را به ناصر تقوايي، اعطا كرد.
    تقوايي اين اخيرا در مراسم بزرگداشت عباس گنجوي اظهار تاسف كرد: از اينكه نسل جوان، بخش مهمي از كار امثال عباس گنجوي را نديده است. او گفته بود: ‌چون بخشي از مقاطع فرهنگي در جامعه‌ي ما حذف شده است و نسل جوان ما هيچ ارتباطي با آن بخش ندارد در حالي‌كه پايه‌گذاري بخشي از سينماي فرهنگي ما، از آن مقاطع شكل مي‌گيرد درحاليكه با نديدن اين فيلم‌ها نسل جوان ما از ديد آن بخش مهم و تاثيرگذار محروم مي‌شود.
    وي با بيان اينكه مگر ممكن است يك ملتي بخشي از تاريخ خودش را براي خودش ممنوع كند؟! ادامه داد: چطور ما درباره‌ شخصيتي صحبت كنيم، بدون اينكه از فضاي كه در آن پرورش يافته است، بخواهيم ‌صحبت بكنيم و آن بخش را فراموش كنيم.
    تقوايي اظهار تاسف كرد: متاسفانه تمام اطلاعاتي كه در مورد تاريخ سينماي ايران مطرح مي‌شود، به‌نوعي مشوش و غيرآكادمي است؛ در حالي‌كه اولين توقع از اين تاريخ سينما اين است كه هويت يك سينما را بيان كند. اما آنچه از گذشته اين سينما براي جوانان ما باقي مانده‌ است چيست؟
    برپايه اين خبر، ماه 12 سال 84 بود كه ناصر تقوايي در دانشگاه تهران در جمع دانشجويان گفت: سه فيلم من پي‌در پي ناتمام ماند، هيچ گلايه‌اي از هيچ‌كس ندارم و توقع ندارم كسي در اين راه با من همراهي مي‌كرد، اما فكر مي‌كنم كساني كه جلوي اين كار را گرفتند و مانع ساخت اين نوع فيلم‌ها شدند، بعضي وقتها يك كارمند بودند و نه سياستمدار، بنابراين اين اتفاق تاثير يك سليقه است.
    وي با اعتقاد بر اينكه: در هر محيط فرهنگي كه مديراني دلسوز فرهنگ وجود داشته باشند، انجام كار مستقل متوقف نمي‌شود و زماني كه در اين شرايط فراهم نبود، ما در خانه نشستيم و فيلم نساختيم. شايد هم اگر حرمتي هم اكنون در جامعه داريم به‌همين علت است كه درحد گذران زندگي هم به‌فيلم‌سازي نگاه نكرديم.
    در ادامه اين نشست ناصر تقوايي اين موضوع را مطرح كرد: زمانيكه فشار برادبيات ما بود، سينماي ما رشد كرد و شايد يكي از دلايل كه من ادبيات را ترک کردم و به سمت سينما آمدم همين باشد من در آن سالها يك داستان 85 صفحه اي نوشته بودم كه 60 صفحه آن قرار بود سانسور شود.
    تقوايي افزود: درباره سينما هم همين‌طور اگر فرصت و سالهاي طولاني براي تجربه كردن داشتم شايد كارم را دوباره عوض مي‌كردم. زمانيكه يك هنرمند يك فيلمي را شروع به فيلمبرداري مي‌كند، بيش از آن نيروي او صرف شده است و همانند زمان پايان فيلمبرداري يك فيلم خسته است و داستان فيلم براي او كهنه شده است.
    وي ادامه داده بود: فيلمسازاني استثنايي بودند كه در جامعه بدون وقفه ادامه دادند، همچون عباس كيارستمي اما مثل من و آقاي بيضايي فاصله‌هاي ده ساله بين كارهايمان است.
    تقوايي خطاب به دانشجويان هم گفته بود: بنابراين اگر واقعا علاقه‌مند به سينما هستيد، با توجه به اين چشم‌انداز آگاهانه وارد شويد.
انتهای پیام /