جشنواره بيست و پنجم فيلم فجر در يك نگاه

رويكرد سينماگران ايراني به تنوع گونه‌هاي سينمايي يكي از دستاوردهاي مثبت بيست و پنجمين جشنواره فيلم فجر بود.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، پس از سالها ركود، در اين دوره جشنواره، مخاطبان سينماي ايران شاهد ساخته شدن فيلم‌هاي متعددي در ژانرهاي حادثه‌اي، پليسي و كودك بودند و نيز در ژانر بومي «سينماي دفاع مقدس»، امسال رويكرد گسترده تري از سوي سينماگران مختلف ايراني ديده شد.
ژانرهاي پنجگانه‌اي كه در جشنواره امسال قابل مشاهده بود به اين شرح است:
ـ دفاع مقدس: ژانر بومي سينماي ايران كه مدت‌ها بود آن طور كه بايد از سوي سينماگران و تهيه‌كنندگان جدي گرفته نمي‌شد، به ناگاه امسال بدل به يكي از جدي‌ترين گونه‌هاي سينمايي شد و حتي بهترين فيلم جشنواره (روز سوم) را نيز شامل شد.
روز سوم (محمد حسين لطيفي)، مثل يك قصه (خسرو سينايي)، اخراجي‌ها (مسعود ده‌نمكي) و اتوبوس شب (كيومرث پوراحمد) از جمله فيلم هايي بودند كه به طور مستقيم، قصه‌ هاي خود را در حال و هواي جبهه و جنگ روايت مي كردند و فيلم هايي چون ساعت 25(مسعود آب‌پرور)، پاداش سكوت(مازيار ميري) و دست‌هاي خالي(ابوالقاسم طالبي) به روابط بين آدم‌هاي دفاع مقدس، سالها پس از آن دوران مي‌پرداختند. رويكرد تازه سينماگران ايراني به تصوير مضامين دفاع مقدس، گاه با تكرار قصه‌ها و مضامين هميشگي همراه بود و در يكي دو مورد (از جمله اتوبوس شب) خلاقيت‌هايي در قصه و روايت به چشم مي‌خورد، اما ساخت فيلمي باطل هواي دفاع مقدس و با لحن طنز‌آميز، اين بار نيز جواب داد و «اخراجي‌ها» توانست با ارتباط خوبي كه با مخاطب برقرار كرده بود، يكي از دو سيمرغ مردمي جشنواره را از آن خود سازد.
ـ اجتماعي: حجم زيادي از فيلم‌هاي جشنواره امسال با رويكرد اجتماعي ساخته شده بودند كه شاخه‌هاي متعدد گونه‌اي، از ملودرام گرفته تا درام ماورايي را شامل مي‌شدند. در اين بين مي‌توان به «سنتوري» تازه‌ترين فيلم داريوش مهرجويي اشاره كرد كه توانست يكي از دو سيمرغ بلورين بهترين فيلم مردمي را به دست آورد. اين فيلم در كنار «خون بازي» ساخته رخشان بني‌اعتماد و محسن عبدالوهاب، دو فيلم اجتماعي برجسته جشنواره امسال بودند كه نگاه‌هاي تازه و متفاوتي را به معضل اجتماعي اعتياد به تصوير كشيدند.
از ديگر فيلم‌هاي برجسته اجتماعي امسال، مي‌توان به پابرهنه در بهشت (بهرام توكلي) اشاره كرد كه تجربه‌اي نو و متفاوت بود و به عنوان يكي از پديده‌هاي جشنواره امسال مطرح شد. باز هم سيب داري (بايرام فضلي)، بچه‌‌هاي ابدي (پوران درخشنده): ميناي شهر خاموش (امير شهاب رضويان) نيز در اين زمينه فيلم‌هاي قابل ذكري بودند و از نگاه اجتماعي موجود در فيلم‌هايي چون اقليما (محمد مهدي عسگرپور)، دست‌هاي خالي (ابوالقاسم طالبي)، خدا نزديك است (علي وزيريان)، آدم (عبدالرضا كاهاني) و قفل‌ساز (غلامرضا رمضاني) نيز كه هر كدام با رويكردهاي ژانري و ساختاري مختلف ساخته شده بودند، نمي‌توان گذشت.
ـ كودك و نوجوان: امسال، در حالي كه خبري از برپايي جشنواره كودك اصفهان بود و همه چيز سينماي كودك، تحت تاثير انتقال اين جشنواره به همدان قرار داشت، چند فيلم جشنواره بيست و پنجم با مضامين كودكانه ساخته شده بودند كه از آن جمله مي‌توان به فيلم خوش ساخت قفل ساز (غلامرضا رمضاني) اشاره كرد كه بيشتر از باقي فيلم‌هاي كودكانه امسال مورد توجه قرار گرفت و البته جزو فيلم‌هاي «درباره كودك» محسوب مي‌شد. تصميم‌كبري (سيروس حسن‌پور) مثل ساير كارهاي اين فيلمساز فيلمي براي كودك بود و تصوير‌گر داستاني معروف، سبيل مردونه (جواد اردكاني) و گوشواره (وحيد موسائيان) را نيز مي‌توان جزو فيلم‌هاي فوق در اين گونه به حساب آورد.
ـ حادثه‌اي: پس از سال‌ها ركود و ساخت فيلم‌هاي ضعيف در عرصه سينماي حادثه، امسال دو فيلم خوش‌ساخت در اين حيطه ساخته شد. مخمصه (محمد‌علي سجادي) كه يكي از بهترين فيلم‌هاي اين سينماگر به شمار مي‌رفت به عنوان يك فيلم پليسي تمام قواعد اين ژانر را به خوبي رعايت كرده بود و سنگ كاغذ قيچي (سعيد سهيلي) جداي از رويكرد اجتماعي و نيز توجه‌اش به سينماي دفاع مقدس و تا حدي سينماي سياسي، به عنوان يك فيلم حادثه‌اي از ويژگي‌هاي بصري و تكنيكي جالب توجهي، به ويژه در جلوه‌هاي ويژه برخوردار است.
ـ كمدي: امسال يكي از بهترين فيلم‌هاي كمدي كلاسيك سينماي ايران در جشنواره بيست‌ و پنجم ارايه شد. «قاعده‌بازي» يك كمدي ايراني و حاوي شوخي‌هاي ظريف تصويري بود كه يكبار ديگر تسلط «احمد‌رضا معتمدي» را در كار با ژانرهاي سينمايي متفاوت، به اثبات رساند. در كنار اين فيلم، مي‌توان به اخراجي‌ها (مسعود ده‌نمكي) اشاره كرد كه در طنز موقعيت و كلامي، حرف‌هاي تازه‌اي براي گفتن داشت. راننده تاكسي (مهدي صباغ‌زاده) نيز مي‌تواند در اين زمينه ارزيابي شود.
    امسال علاوه بر فيلم‌هاي بالا كه در قالب تعاريف ژانري و زيرشاخه‌اي ژانرهاي مختلف سينمايي قرار داشتند، مي‌توان به رويكرد فريدون جيراني در پارك‌وي براي تصوير يك قصه جنايي با مايه‌هايي از ژانر وحشت، تلاش محمد‌مهدي عسگرپور براي تصوير يك درام روانكاوانه و با مايه‌هايي از ژانر وحشت اشاره كرد. فيلم‌هايي چون روز بر مي‌آيد (بيژن ميرباقري) و هميشه سربلند (سعيد تهراني) نيز رويكرد تاريخي داشتند و فيلم‌هايي مثل مصائب دوشيزه (مسعود اطيابي) و پارك وي (فريدون جيراني) روايت‌هاي عاشقانه را به تصوير كشيدند، ضمن اينكه درصد زيادي از فيلم‌هاي جشنواره امسال در قالب «سينماي معناگرا» قابل ارزيابي بوده‌اند.
انتهای پیام /