كيارستمى:

براى من هيچ تماشاگرى جاى مخاطب ايرانى را نمى گيرد

«عباس كيارستمى» كارگردان نوگراى ايران گفت: براى من هيچ تماشاگرى جاى مخاطب ايرانى را نمى گيرد.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، «عباس كيارستمي» در نشست «زبان سينماى کيارستمى» که در تالار شهيد آوينى دانشکده هنرهاى زيباى دانشگاه تهران برگزار شد، گفت: اين تصور که من و امثال من هيچ علاقه اى به نمايش فيلم هايمان در ايران نداريم يک سوء تفاهم است اما متأسفانه درکشور شرايطى به وجود آمده که رابطه ماو مخاطبانمان قطع شده است.
    کارگردان فيلم طعم گيلاس ادامه داد: واقعيت آن است که اگر تماشاگران فرنگى و پشتيبانى آن ها نبود ما شانس تداوم ساخت فيلم هايمان را نداشتيم.
    «کيارستمى» اظهار داشت: واقعيت آن است كه تماشاگر نيازمند تماشاى آثار ما نيست بلکه ما نيازمند تماشاگر هستيم.
    اين کارگردان نوگراى ايرانى تصريح کرد: به نظر مىرسد که در داخل با فيلم هاى مستقل به شدت دشمنى و ستيز مىشود.
    وى گفت: اگر اين دشمنى فقط شامل شخص من شود، مى پذيرم اما جاى تأسف است که اثر اين دشمنى به تماشاگر هم مىرسد.
    «کيارستمى» با اشاره به محدوديت پخش آثارش در کشور گفت: متأسفانه مبتذل ترين فيلم ها با بهترين کيفيت در بازار موجود است مخاطبان فيلم هاى من ناچارند اين آثار را با کيفيت بد بينند.
    وى مخاطبان خود در داخل کشور اندک دانست و گفت: در عين حال سينماى کم مخاطب را نبايد ناديده گرفت و به اين مخاطب اندک نيز بايد احترام گذاشت.
    وى وظيفه هنرمند را طرح پرسش دانست و گفت: من پاسخ به اين پرسش و همچنين قضاوت در مورد فيلم هايم را به تماشاگر واگذار مىکنم.
    کارگردان فيلم «ده» ادامه داد: از نظر من تماشاگر شامل عام ترين مخاطبان که فيلم را براى دوست داشتن يادوست نداشتن مىبيند و نمىتواند آن را توضيح دهد تا افرادخاص که در نهايت تسلط به زبان فلسفه و سينما آن را تحليل مى ‌کنند، مى شود.
    وى طرح از پيش انديشيده شده براى اجزاى فيلم هايش را رد کرد و گفت: مرا به عنوان يک فيلم ساز معصوم تر از آن بدانيد که درمورد تمام جزييات فيلم هايم آگاهانه فکر کرده باشم.
    «خودم پس از پايان کارتماشاگر فيلم خودم هستم و مىخواهم بدانم چرا آن را ساختم. وقتى بعد از سال ها به فيلم هايى که ساخته ام نگاه مى کنم آنقدر خود را از آن ها دور مى بينم که نمى توانم به عنوان سازنده به آن ها نگاه کنم.»
    به اعتقاد «کيارستمى»، اگر بخواهيم پس از سال ها صميمانه تر به فيلم خودمان نگاه کنيم بايد شنونده و بيننده صرف فيلم خود باشيم.
    کارگردان فيلم «طعم گيلاس» گفت: بايد از فيلم هايمان جدا شويم واز مقايسه آن ها با فيلم هاى ديگران و حتى فيلم هاى خودمان پرهيز کنيم تا براى کارهاى بعدى ذهن خالى ترى داشته باشيم.
    «کيارستمى» همچنين در خصوص فيلم «بليت» گفت: مجموعه مواردى که در اين فيلم با آن کار کردم متفاوت است.
    وى اضافه کرد: بازيگر فرنگى و زبان ايتاليايى از جمله عواملى است که اين فيلم را از من جدا کرده و فيلمى مستقل از فيلم قبلى من ايجاد کرده است. .
    «کيارستمى» گفت: کسانى که فيلم بليت را ديده اند، مىگويند که اين فيلم کمتر شباهتى به فيلم هاى قبلى من دارد.
    «رامين جهانبگلو» استاد فلسفه نيز در اين مراسم سينماى کيارستمى را «آگاهى مداوم و پيوسته از ديگرى» توصيف کرد و گفت: آگاهى مداوم از ديگرى که دلواپسى و نگرانى نسبت به ديگرى را نشان مىدهد، به صورت جدا شدن از يک مکان تجلى مىيابد.
    وى افزود: اين مکان زدايى به اين دليل است که «ديگرى» هميشه در مکان ديگراست و براى پرداختن به او بايد از مکان جدا شد.
    به اعتقاد اين دانش آموخته فلسفه، سينما در جست و جوى «ديگرى» است ولى سينماى کيارستمى اين جست و جو را در قالب يک تعهد اخلاقى پيگيرى مىکند.
    وى گفت: رهايى از قيد وبند زمان ومکان لازمه مسئوليت پذيرى درقبال ديگرى است و سينماى کيارستمى نيز نشان داده است؛ به همين منظور زمان و مکان خود را در اختيار ديگرى قرار مىدهد.
    نشست «زبان سينماى کيارستمى» 28 آذرماه آغاز شد و همين چهارشنبه 2 دي ماه به کار خود پايان داد.

انتهای پیام /