|
در ميانه‌ي سال‌هاي جنگ و در اوج بمباران‌هاي تهران، روزگار با بيم و ترس مي‌گذرد. اما عشق و دل‌دادگي و زندگي و اميد، هراس ملموس مرگ را به فراموشي مي‌سپارد؛ رفتگان در کلماتِ زندگان تکرار مي‌شوند. مرگ، سؤال مطلق است و عشق، ابهام مکرر. «بمب؛ يک عاشقانه» با کورسوي اميدبخش زندگي کار دارد نه با سياهي مطلق مرگ.
|